Hamilelikte 3. Ay – Mide Bulantıları 3 – Zofer Kullanımı

Ankara’nın sıcağı da sıcak oluyor, bilenler bilir… Eylül ayının ortası, annemlerin ev öyle sıcak ki gece gündüz cam pencere açık duruyor. Eşim kendi evimizde ben annemlerde ikiye ayrılmış durumdayız. Hamilelikte “uyku basmasını” bir türlü yaşayamayanlardanım. Zira 11. haftanın ortası, hala o iğrenç kusma halleri devam ediyor. Her duyan eş, dost, akraba “12’de biter” diyor. Ben umudu kesiyorum ve bunalımımda kaybolmaya devam ediyorum. Tam da bu haldeyken ikili tarama testi zamanı geliyor ve doktora gidiyoruz.

Bizimki takla atıyor. Evet, resmen takla atıyor, sağa sola dönüyor, yüzüstü, sırtüstü yatıyor, Tanrım ne kadar güzel! Cinsiyetini merakla soruyorum doktora. “1 ay sonra” diyor. Tarama testinin sonuçları gayet güzel, bu biraz bana moral veriyor. Peki ya bulantılar? Doktorum “Yapacak bir şey kalmadı, kilo vermeye devam ediyorsun, hayatından bıkmış haldesin. Kar zarar ilişkisine göre artık Zofer’i ya da Zofran'ı (4 mg) kullanabilirsin” diyor. Koştur koştur eczaneye gidiyoruz eşimle. İlaç da zor bulunan türlerden. Öğreniyoruz ki aslında kemoterapi gören kanser hastalarının bulantılarını durdurmak için kullanılan ilaç bu Zofer. Eczacı kadın “Zorda kalmadıkça kullanmayın, 12 haftayı geçmemişsiniz” diyor. Yüzümde “Hadi oradan” ifadesiyle çıkıyoruz eczaneden.

Annemlerdeyiz yine. Eşim her akşam iş çıkışı geliyor, benim o bitkin halimle uğraşıyor, canı sıkkın halde evimize dönüyor. Bense bir an önce “normale” dönmek istiyorum. Bir akşamüstü yine halsizliğim tavan yapmış durumdayken “Çık bir hava al, yürüyüş yap” tavsiyesine uyuyorum. Eşimin koluna girip sitenin etrafında bir tur atıyorum ve evde klozetle haşır neşirliğim yine başlıyor. Dayanamayıp “Zofer mofer neyse verin ilacı. Yeter artık” diyorum. İlaç etkisini birkaç saat içinde gösteriyor. En azından artık kusma yok, bulantılarla idare ediyorum. Sabah 7’de ve akşam 7’de almaya devam ediyorum.

12. hafta, Kurban Bayramı… Haftalardır benim halime üzülen, gece 4’lerde kalkıp sabaha kadar benimle oturan, “Nar getir, buz getir, soda getir, geliyor yine kusacağım” naralarıma kayıtsız kalamayan, her klozetin başına geçtiğimde saçımı başımı tutup, yüzüme su çalan annem; bu strese daha fazla dayanamıyor ve hem vertigosu hem migreni tutmuş halde hastanelik oluyor. Bayramın birinci günü; eşim kurban kesimiyle uğraşırken babam ve ben annemi hastaneye yatırıyoruz. Belli ki birkaç gün daha kalacak. Bu can sıkıntısı insana “Zofer’i bırakamam” dedirtiyor. Ve Zofer ile bir süre daha sürecek arkadaşlığımın temelini o günlerde sağlamlaştırıyorum.